In de voetstappen van Jane Goodall
Door: Isabelle
Blijf op de hoogte en volg Isabelle
24 November 2014 | Congo, Democratische Republiek v, Gombe-Malala
In de voetstappen van Jane Goodall
Vroeger was ik altijd al geïnteresseerd in het werk van Jane Goodall. Als er een documentaire van haar was in het Omniversum was ik een van de eerste die heen ging. Grote fotoboeken van haar verzamelde ik en de meeste nieuwe feitjes volgde ik op de voet. Dus toen we geboekt hadden (ik kwam er pas toen achter) en bleek dat Gombe in Tanzania lag kon ik mijn geluk niet op. Toen ik me verder in ging lezen bleek de reis erheen moeilijk en misschien zelfs te duur, dus schoof het een beetje naar de achtergrond. Toen we in Arusha waren en we een beetje rond vroegen bleek dat de reis gemaakt kon worden met een klein taxi bootje vanuit Kigoma. En dus besloten we het erop te wagen. De reis erheen, zoals jullie lazen in het vorige stukje, was dus erg heftig en ik durfte nog steeds niet hopen dat we écht chimpansees zouden gaan zien.
Kigoma ligt dicht bij de grens van Congo en Burundi . Tanzania heeft en had altijd zijn grenzen open voor vluchtelingen en Kigoma was dus een goede uitvalbasis voor deze Congonezen. Kigoma ligt aan het 2e grootste zoetwater meer van de wereld, aan de overkant zie je Congo liggen. Je ziet hier continu jeeps rijden van UNHCR, Unicef of andere instanties en projecten. Dus relatief veel 'witte' mensen. Heel verassend aangezien we elke keer denken op een toeristenplek te zijn aangekomen, in steden als Arusha, Zanzibar of Dar es Salaam, en dan de enige witte blijken te zijn. Nu waren we écht in de middel of nowhere en zitten de hotels vol. Nu zou je denken dat Kigoma dus een goed geciviliceerd stadje is, maar niks is minder waar. Eten buiten ons hotel is lastig tot niet te vinden en na 10 minuten ken je het hele centrum. De sfeer daarintegen is super relaxt, iedereen groet je vriendelijk en af en toe komt er iemand een praatje maken, die zijn Engels wilt bijspijkeren. We besloten om de volgende dag naar Gombe te gaan met een Lake-Taxi. Een behoorlijk grote houten boot, die ook nooit vol kan zitten. Opgepropt zaten we met zijn allen overal en nergens op en mochten ook hier de kippen mee, bakken vol vis, de nodige kratten drinken, zakken rijst en uiteraard 3 keer zoveel mensen als toegestaan zou zijn Nederland. na 4 uur varen over kristalhelder water, werden we dan verwelkomt op de steiger van het Gombe National Park. Het welkomstcomitee bestond uit onze guide en een grote groep bavianen, het kon nu al niet meer stuk!
Er was een groot stenen gebouw met 2 research kamertjes en 3 slaapkamers, waarvan wij er 1 kregen toegewezen en boven een betralied restaurant en keuken. Alles heeft hier tralies en eten of drinken buiten mag niet ivm de slimme bavianen en evt de chimpansees.
De volgende dag vetrokken we in alle vroegte de groene bergen in. Eerst over een soort pad maar toen we via de walkietalkie een bericht van de trackers, moesten we al snel regelrecht door de bush. We hoorden onze eerste paar geluiden van Chimpansees. Zou het dan écht zo zijn dat we ze zouden zien?!!
Plotseling begonnen de chimpansees met elkaar te communiceren, met gigantisch geschreeuw en getrommel en geklets....OVERAL OM ONS HEEN!!! De eerste keer dat je dit geluid hoort midden in de jungle, zorgde bij mij echt voor een brok in mijn keel, wat fantastisch!
De chimps bleken overal om ons heen te zitten, maar omdat ze zo geruisloos kunnen bewegen hadden we ze niet opgemerkt. Twee vrouwtjes in de boom. 1 daarvan de oude Fifi die zelfs voorkomt in Jane haar eerste boek, maar ook een moeder met een piepkleine baby. Verderop 3 peuter chimps die met elkaar aan het spelen waren en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het was een groep van 25 mensapen bij elkaar. We konden onze ogen niet geloven. Ze keken wel naar ons, maar lieten zich niet tegenhouden in hun dagelijkse bezigheden. Zo zagen we dat er werd gepaard, gevlooid, geruzied en gegeten. Echt Écht Echt 1 van de mooiste en indrukwekkendste dingen in mijn leven, ik had gewoon nooit verwacht dat dit mogelijk was.
Helaas moesten we de chimps na een uur verlaten. 1 van de strenge regels die Jane Goodall heeft opgesteld.
Maar we gingen wel verder de jungle in. We bezochten Jane's peak, de plek van waar ze maanden chimps bestudeerde voordat ze haar dichterbij lieten komen. Het feedingstation, waar Jane soms bananen verstopte, als ze malaria of iets had en zelf niet de jungle in kon, maar ook om goed de hierarchie te kunnen bestuderen tijdens het eten. We zijn ook naar een waterval gelopen, waar we een blue monkey tegen kwamen. Na uren dwalen door de jungle was het tijd om terug te gaan, we moesten lunchen en eten en drinken mag niet in de jungle (weer 1 van de regels van Jane). Tijdens de terugweg had ik maar 1 mantra in mijn hoofd. IK WIL NOG NIET WEG, IK WIL MEER CHIMPS! Het idee dat de chimps zo dichtbij me waren en ik maar een uurtje van ze had kunnen genieten vrat aan me. Gelukkig haalde Roy de woorden uit mijn mond, want toen we aankwamen in ons kamp, zei hij precies hetzelfde.
We vroegen het onze gids en die was verbaasd ( blijkbaar gebeurde dit niet zo vaak), maar had er gelijk oren naar.
Wel zou het een stuk moeilijker worden omdat de trackers er niet waren en een gigantische onweersbui dreigde, wat ervoor zorgt dat de chimps langer stil blijven, maar ook dat de grond glad zou worden.
We trokken eropuit. Mudmasters was er niks bij, berg op, berg af, door lianen, over omgevallen boomstronken, onder takken door, glijend naar beneden en klauterend omhoog, ons vasthoudend aan sterke planten en bladeren. Ondertussen hadden we onze oren gespitst voor de geluiden van de chimps. Ergens hoog boven op een berg hoorde we in de verte het geluid van een verdwaalde chimp, ondertussen was de bui los gebarsten en het galmende onweer maakte de ervaring nog magischer.
Uiteindelijk kwamen we door heel hoog gras (waarbij we wel even moesten uitkijken voor green mamba's :-O) bij 2 chimps aan. De oudste, van 55 jaar die vehoorlijk verlegen was, maar nadat ze zich stiekem had 'verstopt' voor ons , juist op een perfecte plek lag zodat we haar door het hoge gras heen lekker zagen eten en vlooien met haar oudste zoon. (zo schattig dat ze altijd blijven onthouden wie hun kinderen zijn en dat hun wegen soms scheiden, maar de kinderen vaak weer terug komen om een tijdje bij hun moeder te blijven). Na een tijdje hadden ze er echt genoeg van en besloten ze ons, na een salvo prachtig gebrul te verlaten. De chimps die antwoorde bleken hoog in de bergen te zitten en wij moesten helaas terug want het begon al schemerig te worden.
De volgende dag zou om 7 uur de lake taxi komen, maar om half 7 stond de gids al voor de deur, want de boot lag er al. Zo gebeurde het dat op een boot, waar naar europese maatstaven 50 man op kan, maar gevuld met nu al 200 man, lekker een kwartier op ons aan het wachten was. Welcome to Afrika, waar tijd geen rol speelt. Toen wij met moeite een plekje hadden bemachtigd, werden er nog 4 dorpen aangedaan. Waar de bakken met 's nachts gevangen vis ook nog een plekje kregen. Zo lekker op een nuchtere maag van die 1000den vissen oogjes die je glazig aankijken en dan die geur, mhhmm echt genieten ;-)
Aangekomen bij de haven van Kigoma was er een enorme chaos waarbij iedereen vis probeerde te stelen of vis van de boot probeerde te krijgen. Er waren ruzies en mensen werden bijna van boord gegooid, dus zaten wij een half uur zo stil mogelijk, te wachten tot de commotie voorbij was en wij zonder klappen de boot af konden komen.
Toen 's avonds ook nog de meest heftige onweersbui voorbij raasde die insloeg in de 'internet'-en elektriciteits mast waren alle indrukken wel weer genoeg voor een hele week en besloten we om een vliegticket te kopen naar het 'vertrouwde' Dar es Salaam.
Vroeger was ik altijd al geïnteresseerd in het werk van Jane Goodall. Als er een documentaire van haar was in het Omniversum was ik een van de eerste die heen ging. Grote fotoboeken van haar verzamelde ik en de meeste nieuwe feitjes volgde ik op de voet. Dus toen we geboekt hadden (ik kwam er pas toen achter) en bleek dat Gombe in Tanzania lag kon ik mijn geluk niet op. Toen ik me verder in ging lezen bleek de reis erheen moeilijk en misschien zelfs te duur, dus schoof het een beetje naar de achtergrond. Toen we in Arusha waren en we een beetje rond vroegen bleek dat de reis gemaakt kon worden met een klein taxi bootje vanuit Kigoma. En dus besloten we het erop te wagen. De reis erheen, zoals jullie lazen in het vorige stukje, was dus erg heftig en ik durfte nog steeds niet hopen dat we écht chimpansees zouden gaan zien.
Kigoma ligt dicht bij de grens van Congo en Burundi . Tanzania heeft en had altijd zijn grenzen open voor vluchtelingen en Kigoma was dus een goede uitvalbasis voor deze Congonezen. Kigoma ligt aan het 2e grootste zoetwater meer van de wereld, aan de overkant zie je Congo liggen. Je ziet hier continu jeeps rijden van UNHCR, Unicef of andere instanties en projecten. Dus relatief veel 'witte' mensen. Heel verassend aangezien we elke keer denken op een toeristenplek te zijn aangekomen, in steden als Arusha, Zanzibar of Dar es Salaam, en dan de enige witte blijken te zijn. Nu waren we écht in de middel of nowhere en zitten de hotels vol. Nu zou je denken dat Kigoma dus een goed geciviliceerd stadje is, maar niks is minder waar. Eten buiten ons hotel is lastig tot niet te vinden en na 10 minuten ken je het hele centrum. De sfeer daarintegen is super relaxt, iedereen groet je vriendelijk en af en toe komt er iemand een praatje maken, die zijn Engels wilt bijspijkeren. We besloten om de volgende dag naar Gombe te gaan met een Lake-Taxi. Een behoorlijk grote houten boot, die ook nooit vol kan zitten. Opgepropt zaten we met zijn allen overal en nergens op en mochten ook hier de kippen mee, bakken vol vis, de nodige kratten drinken, zakken rijst en uiteraard 3 keer zoveel mensen als toegestaan zou zijn Nederland. na 4 uur varen over kristalhelder water, werden we dan verwelkomt op de steiger van het Gombe National Park. Het welkomstcomitee bestond uit onze guide en een grote groep bavianen, het kon nu al niet meer stuk!
Er was een groot stenen gebouw met 2 research kamertjes en 3 slaapkamers, waarvan wij er 1 kregen toegewezen en boven een betralied restaurant en keuken. Alles heeft hier tralies en eten of drinken buiten mag niet ivm de slimme bavianen en evt de chimpansees.
De volgende dag vetrokken we in alle vroegte de groene bergen in. Eerst over een soort pad maar toen we via de walkietalkie een bericht van de trackers, moesten we al snel regelrecht door de bush. We hoorden onze eerste paar geluiden van Chimpansees. Zou het dan écht zo zijn dat we ze zouden zien?!!
Plotseling begonnen de chimpansees met elkaar te communiceren, met gigantisch geschreeuw en getrommel en geklets....OVERAL OM ONS HEEN!!! De eerste keer dat je dit geluid hoort midden in de jungle, zorgde bij mij echt voor een brok in mijn keel, wat fantastisch!
De chimps bleken overal om ons heen te zitten, maar omdat ze zo geruisloos kunnen bewegen hadden we ze niet opgemerkt. Twee vrouwtjes in de boom. 1 daarvan de oude Fifi die zelfs voorkomt in Jane haar eerste boek, maar ook een moeder met een piepkleine baby. Verderop 3 peuter chimps die met elkaar aan het spelen waren en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het was een groep van 25 mensapen bij elkaar. We konden onze ogen niet geloven. Ze keken wel naar ons, maar lieten zich niet tegenhouden in hun dagelijkse bezigheden. Zo zagen we dat er werd gepaard, gevlooid, geruzied en gegeten. Echt Écht Echt 1 van de mooiste en indrukwekkendste dingen in mijn leven, ik had gewoon nooit verwacht dat dit mogelijk was.
Helaas moesten we de chimps na een uur verlaten. 1 van de strenge regels die Jane Goodall heeft opgesteld.
Maar we gingen wel verder de jungle in. We bezochten Jane's peak, de plek van waar ze maanden chimps bestudeerde voordat ze haar dichterbij lieten komen. Het feedingstation, waar Jane soms bananen verstopte, als ze malaria of iets had en zelf niet de jungle in kon, maar ook om goed de hierarchie te kunnen bestuderen tijdens het eten. We zijn ook naar een waterval gelopen, waar we een blue monkey tegen kwamen. Na uren dwalen door de jungle was het tijd om terug te gaan, we moesten lunchen en eten en drinken mag niet in de jungle (weer 1 van de regels van Jane). Tijdens de terugweg had ik maar 1 mantra in mijn hoofd. IK WIL NOG NIET WEG, IK WIL MEER CHIMPS! Het idee dat de chimps zo dichtbij me waren en ik maar een uurtje van ze had kunnen genieten vrat aan me. Gelukkig haalde Roy de woorden uit mijn mond, want toen we aankwamen in ons kamp, zei hij precies hetzelfde.
We vroegen het onze gids en die was verbaasd ( blijkbaar gebeurde dit niet zo vaak), maar had er gelijk oren naar.
Wel zou het een stuk moeilijker worden omdat de trackers er niet waren en een gigantische onweersbui dreigde, wat ervoor zorgt dat de chimps langer stil blijven, maar ook dat de grond glad zou worden.
We trokken eropuit. Mudmasters was er niks bij, berg op, berg af, door lianen, over omgevallen boomstronken, onder takken door, glijend naar beneden en klauterend omhoog, ons vasthoudend aan sterke planten en bladeren. Ondertussen hadden we onze oren gespitst voor de geluiden van de chimps. Ergens hoog boven op een berg hoorde we in de verte het geluid van een verdwaalde chimp, ondertussen was de bui los gebarsten en het galmende onweer maakte de ervaring nog magischer.
Uiteindelijk kwamen we door heel hoog gras (waarbij we wel even moesten uitkijken voor green mamba's :-O) bij 2 chimps aan. De oudste, van 55 jaar die vehoorlijk verlegen was, maar nadat ze zich stiekem had 'verstopt' voor ons , juist op een perfecte plek lag zodat we haar door het hoge gras heen lekker zagen eten en vlooien met haar oudste zoon. (zo schattig dat ze altijd blijven onthouden wie hun kinderen zijn en dat hun wegen soms scheiden, maar de kinderen vaak weer terug komen om een tijdje bij hun moeder te blijven). Na een tijdje hadden ze er echt genoeg van en besloten ze ons, na een salvo prachtig gebrul te verlaten. De chimps die antwoorde bleken hoog in de bergen te zitten en wij moesten helaas terug want het begon al schemerig te worden.
De volgende dag zou om 7 uur de lake taxi komen, maar om half 7 stond de gids al voor de deur, want de boot lag er al. Zo gebeurde het dat op een boot, waar naar europese maatstaven 50 man op kan, maar gevuld met nu al 200 man, lekker een kwartier op ons aan het wachten was. Welcome to Afrika, waar tijd geen rol speelt. Toen wij met moeite een plekje hadden bemachtigd, werden er nog 4 dorpen aangedaan. Waar de bakken met 's nachts gevangen vis ook nog een plekje kregen. Zo lekker op een nuchtere maag van die 1000den vissen oogjes die je glazig aankijken en dan die geur, mhhmm echt genieten ;-)
Aangekomen bij de haven van Kigoma was er een enorme chaos waarbij iedereen vis probeerde te stelen of vis van de boot probeerde te krijgen. Er waren ruzies en mensen werden bijna van boord gegooid, dus zaten wij een half uur zo stil mogelijk, te wachten tot de commotie voorbij was en wij zonder klappen de boot af konden komen.
Toen 's avonds ook nog de meest heftige onweersbui voorbij raasde die insloeg in de 'internet'-en elektriciteits mast waren alle indrukken wel weer genoeg voor een hele week en besloten we om een vliegticket te kopen naar het 'vertrouwde' Dar es Salaam.
-
24 November 2014 - 18:23
Peter:
Ja iedereen roepen... Er staat weer een verhaal van Isabelle en roy op waar ben jij nu!
En natuurlijk weer meegenieten, fijn dat je beleeft waarvan je alleen kon dromen.
en nu nog meer leuke dingen op het programma? Bijvoorbeeld de bus terug... -
24 November 2014 - 18:44
Thea:
Wat een geweldige belevenis hebben jullie weer gehad! En wat een super leuk verhaal heb je er weer van gemaakt, kan het bijna helemaal voor me zien gebeuren! Heerlijk om te lezen en hier mee te genieten! Iets om nooit te vergeten voor jullie!! Dikke kus en geniet nog even! -
24 November 2014 - 19:15
Anna Wiertz:
Ben jaloers op jullie, wat een ervaring!!!!!!!!!!!! -
24 November 2014 - 20:02
Eugenie:
Lieverds,wat spannend allemaal,toeval wil dat ik de documentaire ook al een paar keer gezien heb en begrijp hoe jullie je voelen zoals Jane zich uitte in de doc, wat ontzettend spannend en overweldigend zal het voor jullie zijn geweest zoiets vergeet je nooit blijf heerlijk genieten en Isabelle bedankt voor dit mooie verhaal,liefs van ons~~ -
24 November 2014 - 21:11
Lia:
Wat maken jullie weer een bijzondere reis, fijn om weer een beetje mee te genieten van de verhalen. Echt wel heel stoer wat jullie allemaal ondernemen hoor. Fijne tijd nog verder, groetjes Lia. -
25 November 2014 - 10:27
Anja:
Ik heb het al 3x gelezen,ongelooflijk! Ik weet dat je droom was eens chimpansees in het wild te zien en dan gebeurt het gewoon! WOUWWW ! Je filmpje op facebook is zwaar ontroerend en bijzonder! Ik ben blij voor jullie,geniet nog even lekker!! ( voorzichtig )
Dikke kus van Moes X -
25 November 2014 - 19:30
Ruurd:
Lieverds! Wat een fantastische avonturen beleven jullie! Kuifje zou er zo een heel nieuw boek over kunnen schrijven! Je schrijft trouwens heerlijk beeldend maar heb ook waanzinnig veel zin om de ongetwijfeld fantastische foto's te bekijken.
Geniet lekker van al het moois en van elkaar!
Dikke kus -
26 November 2014 - 11:06
Sabrina:
WOW!!!!!!Ik weet nog goed dat je jaren geleden die grote apen boeken had, zit dit nu ook een beetje met een brok in mn strotje te lezen. en echt mega blij voor jullie! Je maakt gewoon weer een droom waar.... Wat een geweldige ervaring...... -
28 November 2014 - 17:49
Tante Wil:
wat heerlijk dat jullie dit mee mogen maken en dat ik er van mee mag genieten.Dank je wel Isabelle!
-
30 November 2014 - 22:19
Kim En Chicky:
Moppy's kort gezegd fucking vet!!!
-
02 December 2014 - 14:23
Sashanna:
Geweldig!!!!! Ben echt heel blij voor jullie dat je dit hebt kunnen meemaken! Tot snel (helaas voor jullie maar benieuwd naar alle foto's en verhalen)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
